Southern Bluesnight #24 It's All About The Blues! Theater Heerlen (NL) (19-03-2022) report & photo credits: Freddie info organisatie: Southern Blues Night info band: John Primer & The Real Deal Bluesband (USA) - Chris Bergson & Ellis Hooks (USA) Malford Milligan & The Southern Aces ​(US/NL) - Alabama Mike (USA) - Little G Weevil (HUN) - Harlem Lake - 12 piece band (NL) - Mike & Rob Jeukens (NL) - Harry Muyres (NL) - Johnny Spätzunder (D) © Rootsville 2022

Gelukkig!, na een akelige periode van 2 jaar is het terug zo ver, de "Southern Bluesnight" editie #24 staat in de startblokken en met deze editie wordt dan ook zo het festival seizoen afgetrapt, alvast voor onze geliefkoosde blues. Voor de organisatie was het zeker nog een beetje nagelbijten maar stellen ze uiteindelijk een meer dan behoorlijk gevarieerde affiche voor.

De laatste uitgave voor Corona was deze op 16 maart 2019 en vele van onze bluesvrienden hebben we zo al een tijdje niet meer gezien. Toen werd de "Southern Bluesnight" afgesloten met de soulvolle band van "Phil Bee's Freedom" na het genieten van Tony TC Coleman, Guy King, Jan de Bruijn, Bernard Allison, Joey Gilmore, Archie Lee Hooker, Wallace Coleman en Barn & Belle om zo de "beautiful memories" even te kunnen opfrissen. Vol goede moed dus richting Limburgse Heerlen (NL) and ready for take off, enjoying life and the blues...

Op vele opzichten werd het een aangenaam weerzien met onze Nederlandse bluesvrienden en zelfs enkele van de vrienden uit Wallonië waren afgezakt naar deze "Southern Bluesnight" en zo werd het een weerzien met "DLB on Stage", die van "Gevarenwinkel", "Zilst Blues" en de mensen van de "Midsummer Bluesnight" uit het Nederlandse Mechelen en nog wel enkele. Kenny Neal zou hier wel hebben kunnen zingen van... Well hello there, It's been a mighty long time, It's been so long now but it seems now...and it's funny how time just slips away...

Een certitude hier bij deze "Southern Bluesnight" is dat steevast opstart om 19.15 met de winnaars van de "B.R.U.L contest", wat staat voor "Blues en Rootsmuziek uit Limburg". Vanavond zijn dat vader en zoon "Mike & Rob Jeukens" en zij hebben dan ook er wel een paar jaar moeten wachten eer ze hier hun moment de gloire konden beleven. Ook Cat Stevens AKA Yusuf Islam zong in al in 1970 over "Father & Son".

Gewapend met Dobro, mondharmonica en percussie attributen voelen we het in onze kleine teen, dit wordt ol'school Delta blues 'n boogie, iets wat we al onmiddellijk kunnen waarnemen met Elmore James zijn "Dust My Broom" en misschien wel het meest herkenbare slide-gitaar rifje dat gekend in de blues. De liefde voor de Delta blues druipt er hier zo van af. Boogie all night long met footstompin' bluesjes als "Jerry Roll en nummers als "Woman in My Life", bij Rob en Mike zal dat wel duiden op hun instrumentarium zeker. En zo hebben ze hier in Limburg hun versie van "Sonny Terry en Brownie McGhee".

Soms is het wat hinderlijk dat de concerten elkaar overlappen maar ook daar is aan gewerkt. Zo worden de twee concerten in de "Rabozaal" niet meer verstoord door de andere optredens hier in het "Parkstad Limburg Theater". Enkel de 2 concerten in het "DSM Theatercafé" en de "Limburg zaal" starten gelijktijdig maar daar kunnen we nog met leven.

Voor het concert van "Harlem Lake" verplaatsen we ons zo naar de "Limburgzaal". Deze formatie kan je contacteren als een 12-delige band of als trio, hier op de "Southern Bluesnight" gaan ze uiteraard voor "Big".

"Harlem Lake" zijn de restanten over verderzetting, naargelang je het wil bekijken, van de "Dave Warmerdam Band" die ons in 2019 van de sokken kwam te blazen op "Swing Wespelaar". De warme Hammond grooves van Dave Warmerdam zijn gebleven maar het totaal plaatje nu is iets geheel anders. Ook het voortreffelijke stembereik van Janne Timmer en het uitstekende werk van guitarslinger Sonny Ray van den Berg bleven aan boord van dit "Harlem Lake" project, en zo bestaat dit trio als de bouwstenen van het complete plaatje.

Als "Harlem Lake" slaan ze toch een beetje een nieuwe weg in als blijven de paden van de blues toch ook nog aanwezig. Uit hun "A Fool's Paradise" brengen ze nummers als de titeltrack van dit album maar ook het prachtige "Guide Me Home". Zo ook bewandelen ze het paadje van covers maar wel op eigen, nieuwe en met zelfs heel sterke brengende arrangementen. Zo is er de toch wel de hippe versie van "The Letter" van de Box Tops, intrigerend mooi.

"Harlem Lake" is een band die je in jezelf moet kunnen opnemen en daar is een tweede ontmoeting toch wel enigszins voor aangewezen, want zoals Bo Diddley het in 1962 al verwoorde, You can't judge A book by looking at his cover.

Hierna gaat het voor de eerste keer naar de statige "Rabozaal" voor het optreden van "Malford Milligan & The Southern Aces". Gisteren nog maar net in België gezien maar dit is zo een typische band waarvan je niet genoeg kunt krijgen.

Hun vorig jaar verschenen album "I Was A Witness" staat uiteraard in de spotlights van dit concert. De muziek van deze "Malford Milligan & The Southern Aces" is zuiderse Americana 'n soul op zijn best. Naast Malford Milligan met zijn diep tot in je wezen doordringende soulstem is er uiteraard ook zij buddy gedurende een paar decennia, de Nederlandse Amerikaan Jack Hustinx. Verder bestaat de band ook nog uit Roel Spanjers op de accordeon en black & white keys, gitarist  Eric van Dijsseldonk en een ritme sectie dat bestaat uit bassist Roelof Klein en drummer Fokke de Jong.

Voor mezelf gaat deze Malford Milligan al terug van met zijn eigen band "The Malford Milligan Band" en deze met de samenwerking met Greg Koch. Het verhaal begon allemaal toen Malford in 1996 met de ritmesectie van "Double Trouble" de superband "Storyville" kwam op te richten. De rest is reeds geschiedenis. Ook de rest van de band zijn op en top ras muzikanten en zo was ik ook fan van de "Shiner Twins" met Jaxk Hustinx en Richard van Bergen, een Americana formatie die het ook bracht tot op het grote podium van "Blues Peer".

Het verleden zullen we maar laten rusten want we zijn hier voor het "NU" en dat zijn solvolle nummers als "This Old World" en het met gospel geïnfiltreerde "Take A Knee". Iets vroeger dan gisteren brengen deze "Malford Milligan & The Southern Aces" het nummer "Good Day For The Blues" uit het album van Storyville uit 1996.

Verder krijgen we een mix van nummers uit het vorige album "Life Will Humble You" uit 2018 met songs als "I'm Glad To Do It" en de titeltrack uit dat album. Op "I Was A Witness" brengen Malford en de band meer diepgang door nummers te brengen die met het dagdagelijkse leven van deze Texaan ziijn vebonden. Nummers als "It Hurt So Bad" en het beklijvende "If I Died Today" vullen de zaal en geen mens hier in deze bomvolle "Rabozaal" die wilde dat hier een einde aan kwam. Meer uptempo was "Tell The Truth & Shame The Devil" waaruit blijkt dat geen van beiden vurige aanhangers waren van de vorige president van Amerika. Met tegenzin kruipt iedereen hier recht uit de comfortabele zetels om terug te keren naar het "DSM Theatercafé". Oh my soul...

Op dit kleinere podium ontdekte ik zo de revelatie van dit festival. "Gloomy Mess" is een band die bestaat uit de ons allen bekende Stanley Patty. Samen met Johan de Haas op de black & white keys en drummer Patrick Kessels ondersteunen ze zangeres en bassist Elke Nijst, en wat was dat!

Deze ruwe diamant is alles, blues, soul en jazz in één en dezelfde persoon, gewoon een openbaring te noemen. Bovendien bezit Elke nog de gave om een 5-string bass te bespelen. Haar bandleden weten perfect hoe ze deze openbaring moeten ondersteunen. Stanley blijft steengoed en dat kan je het best verwoorden door hem een kloon van Ronnie Earl te noemen. Hij blijft zijn sinxstring bespelen zonder plectrum, dus sorry voor de verzamelaars.

Naast de drummer is ook de organ player van dat kaliber dat ze haast onzichtbaar worden maar tergelijkertijd voor de beste ondersteuning zorgen. Na nummers als "Ain't Doing Too Bad" en "You Don't Know" geeft Johan ook zijn vocale inbreng op "Your Mind is in Vacation" en "I'd Rather Drink Muddy Water" dat we kennen in de versie van "Lou Rawls & The Less Mccann Trio". Dit nummer dateert al van 1926, toen opgenomen door "Papa Freddie" en dit is geen grap. Als Johnny Taylor er een cover mag van brengen dus waarom deze "Gloomy Mess" niet.

Normaliter ben ik in de eerste plaats sceptisch wanneer het die zoveelste copy ban een origineel is maar wat deze band er mee doet is buiten gewoon. Zo is er hun versie van Marvin Gaye's "Inner City Blues", eentje dat me steeds kippenvel komt te bezorgen en dit gebeurt ook nu, dus is het goed, Oh, make me want to holler...Concert en festivals promotors laat dit niet door jullie vingers glippen.

Nie rap naar den toog toe zoals Rowwen Hèze het komt te zingen maar naar de "Limburghal" voor het eerste optreden in Nederland van "Alabama Mike". Voor ons bij Rootsville is dit de tweede ontmoeting want vorige maandag kwam collega Marc hem te gaan zien in de "Banana Peel" in het West-Vlaamse Ruiselede.

Toch een lang bewaard geheim gebleken want ondertussen hij heeft twee BMA (Blues Music Award) nominaties op zijn naam staan: als solo artiest en samen met zijn akoestisch blues trio ‘The Hound Kings’. Zijn naam haalde hij uit zijn geboorte streek Talladega en dit ligt in Alabama. De begeleiders van deze eerste Europese tour is de Franse band "Soul Shot" met aan het hoofd drummer Fabrice Bessouat. Verder is er ook nog  Max Genouel op gitaar (ook gekend van bij de Lowland Brothers), Damien Cornelisen aan de toetsen, Julien Dubois op basgitaar.

"Alabama Mike" komt op het podium en meteen klonk “Upset The Status Quo” door de boxen. Meteen ook de titeltrack van zijn laatste album. Hierna volgde ‘Big Black Cadillac’ van Lightnin Hopkins. Knap nummer en het bewijs dat ook Mike zijn klassiekers kent. De man heeft een wel heel apparte stem dat bijna aanleunt tegen een falset stem en schakelt tussen blues en “southern style” soul. Een genre waar zijn stem zich perfect voor leent. Zijn band is strak en zo goed als perfect. Genouel schakelt van slide naar fingerpickin' en soleert op een heel subtiele wijze. 

‘Restraining Order’ was alweer zo’n geweldig, soulvol nummer en met ‘Eddie Lee’ en het zeer aangename ‘Rock Me In Your Arms’ sloten deze geweldige avond af. Niet onmiddellijk want er barstte een daverend applaus los. Eentje poor deze tijden toepasselijke is, ‘Fight For Your Love’. “We need peace, love and happiness !!” mooiere woorden om het optreden af te sluiten in deze donkere tijden, kon je moeilijk bedenken.

Voor de laatste maal deze avond trekken we richting "Rabo zaal" voor het Chicago blues moment van de avond met "John Primer & The Real Deal Blues Band". Nog maar pas voor onze lens verschenen en hier is hij dan terug. Onbegrijpelijk waar John Primer zijn energie blijft vandaan halen. Op deze tour wordt hij bijgestaan door niemand minder dan Steve Bell op de Mississippi Saxophone
en de ritme sectie die bestaat uit Lenny Media op drums en Darrel op basgitaar.

John Primer, geboren in 1945 in Mississippi, verhuisde op 18-jarige leeftijd naar de Windy City om een ​​briljante carrière als muzikant te beginnen. Doordrenkt met de blues van Jimmy Reed, Howlin 'Wolf, Elmore James en B.B. King, maakte hij snel naam aan de West Side. In 1979 werd hij gerekruteerd door Willie Dixon, om toen deel uit te maken van de laatste groep van Muddy Waters. Na het overlijden van deze laatste zal "John Prime" 13 jaar de vaste gitarist zijn van Magic Slim & The Teardrops.

Pure Chicago blues van de bovenste plank werd onmiddellijk op de aanwezigen losgelaten met ‘Keep-A-Driving’, ‘Left me With A Broken Heart’ en ‘You’re The One’. Hopla, van een binnenkomer gesproken, dat kon tellen. John’s gitaarspel is bijlange nog niet vastgeroest en toen hij een snaar afspeelde , stond harmonicawonder Steve Bell klaar om even de fakkel over te nemen. De hele avond lang liet de man zien wat voor een talent hij is op de Mississippi saxofoon. Hierbij wil ik ook het strakke drumwerk van Lenny Media en de fijne baslijnen van Darryl Wright zeker niet vergeten, want zij hielden het ritme zo strak als een gespannen ijzerdraad.

Na ‘Mannish Boy’ haalde John de slide boven voor onder andere, een wel heel knappe versie van ‘Can’t Be Satisfied’ van diezelfde Muddy Waters. de band en schakelde het viertal een versnelling hoger met ‘Before You Accuse Me’, John Lee’s ‘Hoochie Coochie Man’ en ‘I’m Ready’. Het niveau bleef hoog en de aanwezigen genoten zichtbaar van de drive die zich afspeelde op het podium. Met ‘Feel Like Going Home’, ‘Sugar Sweet’ en ‘Bad Avenue’ werd stilaan het einde van het optreden in zicht. De avond werd afgesloten met een stevige ‘Mojo Working’...

Nog een allerlaatse keer richtin "Theatercafé" voor een oerechte One Man Band in de persoon van "Little G Weevil". Gitarist, zanger, songwriter, tekstschrijver en producer Little G Weevil is een zeer gewaardeerd lid van de internationale bluesgemeenschap. Hij staat bekend om zijn authentieke stijl. In 2013 won hij de International Blues Challenge van de Blues Foundation en was genomineerd voor de USA Blues Music Award, Blues Blast Music Award en Independent Blues Award.

Little G Weevil bracht inmiddels acht internationaal geprezen albums uit en toerde over de hele wereld. Tijdens zijn reizen opende hij shows voor legendarische muzikanten en had hij de eer het podium te delen met John Popper, Lee Oskar, Anson Funderburgh , Sam Myers, Annika Chambers, Sharrie Williams, Cedric Burnside, Billy Gibson, Big Jack Johnson, Lonnie Shields, John Nemeth, Bob Margolin, Willie King, Ian Siegal en nog veel meer. Het nummer "Nobody Loves The Blues But Me" is dan ook een statement te noemen.

We zijn aan het einde gekomen van deze 24ste editie van de "Southern Bluesnight" maar eerst zakken we nog eens af richting "Limburgzaal" voor de apotheose van het festival. Daar wachten op ons niemand minder dan het dynamische duo "Chris Bergson & Ellis Hooks". Eén bom energie op het podium als kers op de taart van een geslaagde editie.

Chris Bergson zagen we al meerdere keren op onze festivals. Samen met Ellis Hooks was dit ook het geval op de editie van "Gevarenwinkel" in 2018. Chris Bergson en Ellis Hooks brengen onvervalste Delta soul-blues. De stem van zanger Ellis Hooks doet denken aan de groten der aarden als Sam Cooke en Otis Redding. Toch is zijn geluid uiterst uniek te noemen door de combinatie van R&B, blues en Southern Gospel. De uit New York afkomstige gitarist en singer-songwriter Chris Bergson deelde het podium met o.a B.B King, Etta James en Bettye Lavette en werd door all Music uit geroepen tot ‘een van de meest inventieve Singer-Songwriters in de moderne blues. Dit keer laat hij echter het merendeel van de zang over aan Ellis Hooks en maakt hij er met zijn swingende gitaarspel een waar feest van.

Toen beiden aan deze samenwerking begonnen was het meteen "Match in Heaven". Ze vinden elkaar blindeings op het podium en openen hier bijzonder soulvol met "She Said" en zo lijkt het erop of we krijgen hier een Sam & Dave reunie te zien. Krachting en swingend spelen ze door hun nummers, nummers als "Kuckels & Bones" en "The One And Only".

Het lijkt erop of er gaat hier een dansparty los barsten van gewelste. Met "Bitter Sweet" stijgt de temperatuur hier in de "Limburghal" duidelijk met enkele graden en daar zijn deze "Chris Bergson & Ellis Hooks" in hun eentje verantwoordelijk voor. Met "Have Mercy" van Sam Cooke lijkt het of er geen einde aan komt. Naar het einde van de set wordt het als maar steviger en gaat iedere aanwezige zo goed als uit de bol en zo wordt deze "Southern Bluesnight 2022" hier bijzonder succesvol afgesloten.

Belangrijk omweten is dat de 25ste jubileum editie hier volgend jaar doorgaat op 18 maart 2023, dus nu al aanstippen in je agenda!